Ποίηση

 

ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

 

το νησί συνεχίζεται.

το νησί έγινε κατάσταση.

το νησί με θέλγει με χίλια νήματα ω τόσο γοητευτικά

που δεν μπορώ να αντιδράσω,

να πω ένα όχι ηχηρό

- που θα κάνει τους πάντες να γελάνε.

 

όλοι με μάθανε.

και χωρίς φύλακα με αφήνουν στις αναβάσεις του βουνού.

στη βραδινή βουή της παραλίας

πολλά μάτια με βλέπουν με το ίδιο μου το βλέμμα,

και το νόημα γίνεται νήμα

που με δένει και με κρατάει.

 

ως πότε, νησί, θα είναι η νεολαία σου

συνένοχη;

Ποίηση

 

ΙΔΑΝΙΚΟ

 

ο κόσμος μου είναι αυτός:

αγροτόσπιτα στο δρόμο για το λόφο,

πολλά τριαντάφυλλα στους κήπους,

και πέρα από τους λόφους,

δίπλα στον Όλυμπο,

μια δύση πολλά υποσχόμενη.

 

ο κόσμος μου είναι αυτός:

μια μοναξιά έως την ώρα

που θα σμίγουν τα χαμόγελα

σε χτύπο καρδιάς κοινό.

έτοιμος ο χάρτης του ταξιδιού και

ποιήματα αγάπης άγραφα

ένα βήμα πιο κοντά στ’ αθάνατα.

 

ο κόσμος μου είναι αυτός:

μέρες ακολουθούν μέρες,

το πλοίο μας ακίνητο στο λιμάνι.

κι άχαρα μετράω

πόσα βράδια, πόσα ποιήματα

θα γίνουν αναμνήσεις

πριν ανοιχτούμε για το νησί...

 

για το νησί,

γιατί ο κόσμος μας είναι αυτό.

Ποίηση

 

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ

 

αχ!

είμαι αιχμάλωτος του νησιού!

αχ, είμαι σκλάβος του νησιού!

ανύποπτος κατέβηκα από το πλοίο,

ανύποπτος ανέβηκα στη Χώρα,

κι ανύποπτα ευτυχισμένος γύρισα το νησί

εδώ κι εκεί.

και τώρα που τα είδα όλα

που κοιτάζω με συγκίνηση τη θάλασσα

και τα ψαράδικα που απομακρύνονται...

τί μου λείπει; τί μου λείπει;

και ψάχνω στο χάρτη άλλα νησιά,

άλλα ερειπωμένα φρούρια

άλλους κυβικούς σχηματισμούς,

όρμους και παραλίες.

μείνε, μου λέει η φίλη.

μείνε εδώ, μου λένε οι φίλοι οι διάφοροι,

φίλοι αυστηρά προσκολλημένοι

στην τελεστία των μυήσεων των νέων του νησιού.

 

και το όχι μου την κάθε νύχτα

στη ζάλη των χαδιών

απαλείφεται…

Ποίηση

 

Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΜΥΡΤΑΛΗΣ

 

όμως ο ήλιος σαν το χορευτή με τα ξανθά μαλλιά

σε μια κραυγή χορού

κεραύνωσε τα φυλλώματα,

ξέσπασε!

κι αφέθηκα πειθήνια στο όργωμά σου.

 

ήταν να γίνει.

κι ήταν να γίνει έτσι,

ένα πρωί καλοκαιριού

κατάμεστο από σιωπή και σαγήνη!

 

αδύναμα τα χέρια μας από πόθο!

αδύναμα τα μάτια μας από ζάλη!

αδύναμα πια τα σώματά μας, παραδομένα,

ένα με τη γη!…

Ζωγραφική του Ξενούδη (47)

 

Τίτλος : Μήλος αλαφροϊσκιωτη. 

Λάδι σε πανί 87 x 61εκ. Βρίσκεται ακόμα σπίτι μου. 

For our foreign friends : 

Title : Milos (island) simple-minded. Oil on canvas 87 x 61cm. Still on my walls.

Ποίηση

ΣΙΦΝΟΣ

 

από εκκλησία σ' εκκλησία

γυρεύαμε το απόλυτο λευκό.

 

μεσημέρι, στο υπέρλιτο δωμάτιο δώματος

με ανακούφιση

διώξαμε τον ήλιο πέρα από τα παραθυρόφυλλα,

και είδαμε στο ημίφως το προκλητικό

τα σώματά μας μυστηριώδη, ερωτικά.

και θαύμα φωτός μας έντυσε: δυό νέοι μελαχροινοί

σε άσπιλο σεντόνι δροσερά επιθυμητό

απόλυτου λευκού !

 

Ποίηση

 

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ

 

από δω πάνω μπορείς τα πάντα να δεις.

είδες;

είμαστε ένα νησί που φαίνεται για νησί.

τα σύνορα μάς τριγυρίζουν ολοκάθαρα

στα τρία σημεία του ορίζοντα.

πίσω μας μαύρο σχεδόν το βουνό.

νυχτώνει.

 

ξέρω,

αργότερα τη νύχτα, με τα δάχτυλά μας

θα ανάψουμε λάμψεις στα σώματά μας.

κι ύστερα υγρά μας τα μάτια θα ρωτάν

με δέος ανόθευτο, στον κόσμο αυτό κάτω

αν ίδια υπάρχει αγάπη…