Στην Ισπανία θανατώθηκε σκυλί (συντροφιάς) για το οποίο υπήρξε υποψία ότι θα μπορούσε να είναι φορέας του ιού Ebola.
Και κλάάάμα οι κυρίες!
(Μέχρι και διαδηλώσεις έγιναν, και συγκρούσεις με την αστυνομία, για να αποτρέψουν τη θανάτωση...).
Εδώ στην Ελλαδούλα μας μαθαίνουμε ότι αποβίωσε ο "Λουκάνικος", ένα σκυλί που συμμετείχε σε πορείες/διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Δημοσιότητα, άλλο πράμα! Σε "σοβαρά" έντυπα, παρακαλώ! Εδώ δεν μιλάμε για ευθανασία, αλλά για αθανασία... Το εγκώμιο του σκύλου.
Βασικά (εδώ ταιριάζει το επίρρημα) ακολουθώ δίαιτα χορτοφαγίας. Εκτιμώ όμως πολύ τα γαλακτοκομικά προϊόντα διατροφής και νιώθω ευγνωμοσύνη προς αγελάδες, κατσίκες, πρόβατα που φροντίζουν, άθελά τους, για σημαντικό μέρος των καθημερινών αναγκών μου σε πρωτεϊνες (κυρίως).
Πολύ μικρός, με έριξε κάτω ένα μεγάλο σκυλί. Έτσι μου έλεγε η μητέρα μου - εγώ δεν το θυμάμαι καν. Πάντως, κάτι μου άφησε αυτό το περιστατικό. Από ένστικτο αποφεύγω τα σκυλιά. Όσο εκφραστική κι αν είναι μια σκυλίσια μουσούδα, προτιμώ να κρατάω αποστάσεις. Αλάργα...
Σκέφτομαι τους λεγόμενους ζωόφιλους, που νοιάζονται αποκλειστικά, άλλοι για σκυλιά και γάτες, άλλοι γενικότερα για κατοικίδια - ο Σήφης στην Κρήτη, κάποτε θα ήταν ένα μικρό, άκακο κατοικίδιο. Μεγάλωσε, έγινε επικίνδυνο, εγκαταλείφτηκε. Και τώρα ξοδεύονται δημόσια κονδύλια, όχι ευκαταφρόνητα ποσά σε αμοιβές για ειδικούς και μή, για να πιαστεί ζωντανό και να μεταφερθεί σε ζωολογικό κήπο.
... Την ίδια ώρα που σφάζονται χιλιάδες και χιλιάδες ζώα που έχουν την ατυχία να έχουν εύγευστη σάρκα. Την ίδια ώρα που χιλιάδες κυνηγοί σκοτώνουν νόμιμα ό,τι κινείται στους αγρούς. Την ίδια ώρα που τα αλιευμένα ψάρια πεθαίνουν (ή πρέπει να πω: ψοφάνε) μαρτυρικά από ασφυξία.
Τόσο απλά: η ζωοφίλια εξαντλείται σε λίγα είδη "συντροφιάς" που δεν τρώγονται. Πέραν αυτού, το στομάχι μας ορίζει ποιά ζώα ζούν, ποιά πεθαίνουν... Ένα λιθαράκι στον πολιτισμό της υποκρισίας.
Και κλάάάμα οι κυρίες!
(Μέχρι και διαδηλώσεις έγιναν, και συγκρούσεις με την αστυνομία, για να αποτρέψουν τη θανάτωση...).
Εδώ στην Ελλαδούλα μας μαθαίνουμε ότι αποβίωσε ο "Λουκάνικος", ένα σκυλί που συμμετείχε σε πορείες/διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Δημοσιότητα, άλλο πράμα! Σε "σοβαρά" έντυπα, παρακαλώ! Εδώ δεν μιλάμε για ευθανασία, αλλά για αθανασία... Το εγκώμιο του σκύλου.
Βασικά (εδώ ταιριάζει το επίρρημα) ακολουθώ δίαιτα χορτοφαγίας. Εκτιμώ όμως πολύ τα γαλακτοκομικά προϊόντα διατροφής και νιώθω ευγνωμοσύνη προς αγελάδες, κατσίκες, πρόβατα που φροντίζουν, άθελά τους, για σημαντικό μέρος των καθημερινών αναγκών μου σε πρωτεϊνες (κυρίως).
Πολύ μικρός, με έριξε κάτω ένα μεγάλο σκυλί. Έτσι μου έλεγε η μητέρα μου - εγώ δεν το θυμάμαι καν. Πάντως, κάτι μου άφησε αυτό το περιστατικό. Από ένστικτο αποφεύγω τα σκυλιά. Όσο εκφραστική κι αν είναι μια σκυλίσια μουσούδα, προτιμώ να κρατάω αποστάσεις. Αλάργα...
Σκέφτομαι τους λεγόμενους ζωόφιλους, που νοιάζονται αποκλειστικά, άλλοι για σκυλιά και γάτες, άλλοι γενικότερα για κατοικίδια - ο Σήφης στην Κρήτη, κάποτε θα ήταν ένα μικρό, άκακο κατοικίδιο. Μεγάλωσε, έγινε επικίνδυνο, εγκαταλείφτηκε. Και τώρα ξοδεύονται δημόσια κονδύλια, όχι ευκαταφρόνητα ποσά σε αμοιβές για ειδικούς και μή, για να πιαστεί ζωντανό και να μεταφερθεί σε ζωολογικό κήπο.
... Την ίδια ώρα που σφάζονται χιλιάδες και χιλιάδες ζώα που έχουν την ατυχία να έχουν εύγευστη σάρκα. Την ίδια ώρα που χιλιάδες κυνηγοί σκοτώνουν νόμιμα ό,τι κινείται στους αγρούς. Την ίδια ώρα που τα αλιευμένα ψάρια πεθαίνουν (ή πρέπει να πω: ψοφάνε) μαρτυρικά από ασφυξία.
Τόσο απλά: η ζωοφίλια εξαντλείται σε λίγα είδη "συντροφιάς" που δεν τρώγονται. Πέραν αυτού, το στομάχι μας ορίζει ποιά ζώα ζούν, ποιά πεθαίνουν... Ένα λιθαράκι στον πολιτισμό της υποκρισίας.
