Ταινίες ζόφου

Πολλές ταινίες αστυνομικές ή ταινίες τρόμου, αμερικανικής κατά κανόνα παραγωγής, που προβάλλονται τακτικότατα στην τηλεόρασή «μας», και ενώ είναι έγχρωμες, κινούνται από την αρχή ως το τέλος σε υποτονικά γριζοπράσινα, με μπόλικη σκιά σε αντικείμενα και ανθρώπους. Ήλιος πουθενά, ούτε καν φυσιολογική συννεφιά. Υποθέσεις της νύχτας, όπου ακόμα και στα γραφεία και στα σπίτια δείχνουν να κάνουν ακραία οικονομία στο φωτισμό! Μερικά κεριά θα έριχναν περισσότερο φως…

Κακή χρήση της «υποβλητικότητας»; Μπορεί. Αλλά τί πρότυπα αφήνουν αυτές οι ταινίες – και σειρές – στους θεατές, και, κυρίως, στα παιδιά μας; Κάθε λαός είναι ελεύθερος να ζει στο σκοτάδι ή στο ημίφως που προτιμάει. Στους Έλληνες, όμως, γιατί τους «προσφέρουν» αφειδώς ταινίες και σειρές που, καί σαν υπόθεση, καί σαν περιβάλλον, έρχονται σε αντίθεση με τη δική μας καθημερινότητα, τα δικά μας ήθη, το δικό μας φωτεινό περιβάλλον;

Και καλά οι ξένες παραγωγές. Τελευταία εμφανίστηκαν και ελληνικές παραγωγές με όμοια "υπόχρωμη έγχρωμη" συνταγή – ακόμα και σε σειρές όπου η υπόθεση δεν έχει καμιά σχέση με φόνους, αναζητήσεις, βία, πιστολίδι, κλπ…

Ζόφος, το νέο ιδανικό της παγκοσμιοποίησης;

Γραφές...

Ένας ταπεινός κατά τις Γραφές Έλληνας θα έλεγε:
"Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τί ποιούσι"...

Ένας υπερήφανος κι άδικα χρεωμένος Έλληνας, τι θα έπρεπε να πει;

1912 - 2012

1912
Ένας Βενιζέλος θέτει τα θεμέλια για μια μεγαλύτερη και πλουσιότερη Ελλάδα - άσχετα αν 10 χρόνια αργότερα τού βγήκαν λάθος οι προβλέψεις.

2012
Ένας Βενιζέλος θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο για την καταστροφή της Ελλάδας - άσχετα αν το ένστικτο αυτοσυντήρησης του λαού θα επικρατήσει στο τέλος.

Με 100 χρόνια διαφορά, ένα απλοϊκό ίσως, αλλά προφανές στοιχείο για διάλογο με την ιστορία.

Ανέκδοτο ;

Νέο (;) πολύ σύντομο ανέκδοτο:
          
         "Ελληνική Δημοκρατία"

Χειροκροτήστε !

Όταν πηγαίνουμε στο θέατρο, και μας αρέσει η παράσταση, χειροκροτούμε.
Το δικαίωμα αυτό το έχουμε με το εισιτήριο που πληρώνουμε (λίγο αλμυρό, πολλές φορές). Αλλά σε παραστάσεις που μας αγγίζουν, καλοξοδευμένο.

Παρακολουθώντας τις παραστάσεις τις Βουλής, εμείς οι τηλεθεατές γλιτώνουμε το χειροκρότημα. Τα φάσκελα είναι καθαρά ιδιωτική υπόθεση. Η παράσταση σχεδόν πάντα ανούσια, επιεικώς ανούσια.
Αλλά δεν σκεφτήκαμε τους καημένους τους βουλευτές που είναι - σαν ελεύθεροι βουλευτές, παρακαλώ - υποχρεωμένοι να χειροκροτούν τους αρχηγούς τους. Οι βουλευτές δεν πληρώνουν για να παρακολουθούν τις παραστάσεις της Βουλής, ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ, και μάλιστα αδρά, για να παρευρίσκονται σε τακτικές παραστάσεις. Αρέσει δεν άρέσει.

Κι αν η συνείδηση εξεγείρεται; Ελάτε τώρα!
Τί ψυχή έχει ένα δουλικό χειροκρότημα, ο λαός - που πληρώνει - νάναι καλά...
Θέατρο και Βουλή, δύο ελληνικές "εφευρέσεις".
Βίοι παράλληλοι...

Ραγιάδες...

Σφάξε με, Αγά μου, να αγιάσω...
Ασφαλώς δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αλλά αποθαρρύνομαι από τις αντιδράσεις των νέων που τελειώνουν το λύκειο και θα περίμενε κανείς μαχητική στάση. Οι απαντήσεις τους όμως:

Θα δω αν μπορώ να μπω στις ένοπλες δυνάμεις. Πάντοτε υπάρχει ζήτηση εκεί.
Θα σπουδάσω και βλέπουμε. Οι γονείς μου θα με στηρίξουν.
Ξέρω γερμανικά, Γερμανία θα πάω.
Ο θείος μου στην Αυστραλία θα με καλύψει για τα πρώτα βήματα εκεί.
Κάτι θα βρεθεί, έστω με το ελάχιστο κατώτατο. Τί άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Θα γίνω ναυτικός. Αργότερα βλέπουμε.
Μας έχουν περιχαρακώσει. Δεν υπάρχει ελπίδα. Δρόμο από δω.
Θα πουλάω το κορμί μου. Καλά λεφτά κι αφορολόγητα. Λίγα χρόνια μέχρι να φτιάξει η κατάσταση.
Η ιεροσύνη θά ήταν μια λύση. Θα είμαι μια ζωή ένα σεβαστό πρόσωπο.
Δεν ξέρω, όλα είναι σκατά.

Τέτοια νεολαία, απαθής, μοιρολατρική, ποιός και πώς τη ζύμωσε έτσι ;

Την τύχη στα χέρια μας...

         
            25/3/1821            
         28/10/1940     
           .../.../2012 ;

Ντενεκεδούπολη

Έτυχε αυτές τις μέρες να ξαναδιαβάσω την «Ντενεκεδούπολη», της Ευγενίας Φακίνου.

Πόσο επίκαιρο!

Ένα παιδικό βιβλίο που  οι «κυβερνώντες» μας καλά θα κάνανε να το διαβάσουν. Θα τούς είναι εξαιρετικά διδακτικό!

Γιατί, στο τέλος… πίττα το δοχείο του λαδιού!

Κακώς κείμενα (19) – ακριβά ενημερωτικά τηλέφωνα

Σε αρκετές εκπομπές, ενημερωτικές ή πολιτικοκοινωνικών διαξιφισμών, ή σε εκπομπές «διαγωνισμών», οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να τηλεφωνούν για πληροφορίες ή για να εκφράζουν γνώμη.
Σχεδόν πάντοτε τα τηλέφωνα αυτά είναι με υψηλή χρέωση.

Γιατί;

Μια ειδική κατηγορία εκπομπών αφορά την «κλήρωση» πληρωμένων εκδρομών ή άλλων δώρων μέσω τηλεφωνικής κλήσης – πάλι, φυσικά, σε αριθμό υψηλής χρέωσης.

Κι εδώ ίδια η απορία: γιατί;

ΣΤΑΘΕΡΑ τηλέφωνα δεν έχουν τα κανάλια στα γραφεία τους;

Ποιος κερδίζει απ’ αυτές τις υπερβολικές χρεώσεις;